Gülmeyi güldürmeyi,bu eşsiz iki güzelliği taşırdı bünyesinde..Hatta göründüğü kadarının bi okadarıda yerin altında saklıydı, öyle söylerdi birşeyleri anlatmak istediğinde..Yollardı ona eşlik eden hiç bitmeyecekmiş gibi gidilen ama bir okadarda bitişleri başlatan yollar.. Sakin sessiz görünen limanlardaki hırçın dalgalardan olmalıydı oysa, düşünmeden çarpmalıydı o kıyıdan bir başka kıyıya.. Ama öyle yapmadı..Paylaştı bazen birilerine inat uğruna bazen gerçekten hissettiğinden bazen yolunu kaybetmemek adına kimmi zamanda tamda tüm yolları bırakıp yenisini çizme umuduyla..Bu yüzden hiç yalnız kalmadı kalamadı hep doluydu kalbi,gözleri, yüreği..
Ve bir gün dönüp geriye baktığında anlamalıydı içinde büyüttüğünü sandığı yalnızlığı aslında hiç onunla olmamıştı..
